ลูกนั้นเราจะมีเวลากับเขามากที่สุ ดก็เพียงระยะ 10 ปีแรกเท่านั้นเอง พอหลังจากนั้น เวลาที่จะได้อยู่ด้วยกันจะเริ่มลดลง
ซึ่งในปีแรกนั้น เราจะได้อุ้มลูกนอน 6 เดือนแรก แล้วพอจากนั้น“ลูกจะนอนได้เอง”
เวลาในการอุ้มลูกก็มีแค่ 1 ปีเท่านั้น เพราะว่า…หลังจากนั้น“เขาก็เดินได้เอง”
เราก็มีเวลาในกอดเล่นกับลูกได้เพียง 2 ปีเท่านั้น พอหลังจากนั้น“เขาก็ไม่ยอมให้กอดนานๆ”
แล้วเราก็จะมีเวลาพูดให้ลูกฟังเพียงแค่ 3 ปีแรกเท่านั้นเพราะ…หลังจากนั้น“เขาจะเริ่มไม่ฟังเราแล้ว”
เรามีเวลาอยู่กับลูกตลอดเพียง 10 ปีเท่านั้นเอง เพราะ…หลังจากนั้น
“เขาจะไม่ยอมอยู่บ้านกับเราแล้ว”และอย ากจะอยู่กับเพื่อนมากกว่า
เราก็จะดูแลลูกได้อย่างดีที่สุด ก็เพียง 15 ปี แรกเท่านั้นเอง เพราะ…หลังจากนั้น
“เขาก็ไม่อย ากให้เราดูแลเขาเองก็มีชีวิตของเขา”
และบางคนก็สามารถดูแลตัวเองได้แล้ว ไม่อย ากจะเป็นภาระของใคร
ลูกเองเขาก็ต้องการจะมีใช้ชีวิตของเขา มีแบบแผนชีวิตของตัวเอง
หลังจากนั้น“เราอาจจะไม่ได้เจอลูกเลย” เวลาอาจจะไม่ตรงกันแล้ว เวลาของใครสักคน
ก็หมดลงเหมือนกัน ในวันที่ลูกยังอยู่กับเรา ก็ควรจะใช้เวลา อยู่กับลูกค้าให้คุ้ม
พอเขาโตแล้ว เขามีครอบครัวมีภาระหน้าที่ มีเป้าหมายมีความฝันเป็นของตัวเอง
เขาเริ่มทำงานและเริ่มมีเวลาน้อยลงแล้ว วันนั้นมันมาถึงแน่นอน ก็อย่าได้ยึดติดอะไร
เพราะ…นั่น“มันชีวิตเขา” คุณเองก็มีชีวิตของคุณ ไม่ควรจะวางความคาดหวังอะไรไว้กับลูก
เพราะ…ถ้าคุณรักลูก “คุณจะไม่เอาภาระเอาความคาดหวัง อะไรของตัวเองไปให้เขาแบก”
ในช่วงเวลาที่ตั้งแต่แรกเกิดไปจนถึง 15 ปี เรายังอยู่กับเขาได้เต็มที่ ก็จงกอบโกยช่วงเวลานั้นไว้ให้ดี
ฉะนั้นแล้ว จงทำทุกวันให้มีค่าที่สุด ที่จะอยู่ด้วยกันกับลูก ในช่วง 10 ปีแรก เวลามักผ่านไปไวเสมอ
เผลอแปบๆ เวลาชีวิตของเราก็จะหมดลงแล้ว..ชีวิตคนเรามีเวลาอย่างจำกัด
แต่ความรักและความผูกพันธ์ที่มีให้แก่กันนั้น จะไม่มีวันหมดลงตามไป
จงสร้างความทรงจำที่ดีให้ไว้แก่กัน และในย ามที่ยังมีกันและกันอยู่
แม้แต่คนเป็นลูกเองก็ตาม เราไม่ได้มีเวลาอยู่กับพ่อแม่ ไปได้ตลอดหรอกนะ
สักวันเวลาของพวกท่าน ก็ต้องหมดลง จงรีบดูแลท่านตอนที่ท่านยังมีลมหายใจ
ขอบคุณบทความ krustory.com
