คุณแม่ชราคนหนึ่ง เดินเข้าไปหาหนังสือพิมพ์ ในห้องของลูกชาย
เผอิญลูกชายกลับบ้านมาพอดี ลูกชายหัวเสียมาจากการเจรจาการค้า
การเจรจาครั้งนี้ ไม่ประสบผลสำเร็จ ลูกค้าไม่ยอมสั่งออร์เดอร์ตามเดิม
จึงรู้สึกหงุดหงิดมาก เมื่อเห็นแม่กำลังควานหาอะไรบนเตียงของเขา
ความหงุดหงิดบวกกับความไม่พอใจ จึงตวาดออกไปว่า
“แม่!มาทำอะไรที่ห้องผม อย่ายุ่งของๆผมนะ ผมบอกแม่กี่ครั้งแล้ว!”
แม่ของเขาหันมาอธิบายแก่ลูกชายว่า
“แม่หาหนังสือพิมพ์ ก็เลยนั่งบนเตียงของแกแป๊บเดียวเอง”
ลูกชายแสดงสีหน้าไม่พอใจ เป็นอย่างยิ่งก่อนเดินออกจากห้องแล้ว
กล่าวทิ้งท้ายว่า“อยู่บ้านก็ไม่ทำอะไรว่างมากหรือไง?”
เที่ยงคืนของคืนนั้น แม่ชราผู้อาภัพได้สิ้นใจ โดยที่ลูกชายยังไม่ทันได้ร่ำลาเลยสักคำ
ท่านขงจื้อกล่าวไว้ว่า “การปรับสีหน้าให้เป็นปกติคือกตัญญู”
เหตุใดการปรับสีหน้า ให้เป็นปกติ คือความกตัญญู ก็เพราะการจะทำสีหน้า
ให้ปกติเป็นเรื่องย าก
“กับข้าวอยู่ที่โต๊ะนะกินไปเลย ไม่ต้องรอห นูงานยุ่ง!”
“ของพวกนี้ราคาแพงนะ เวลาใช้ก็ประหยัดหน่อยนะแม่!”
“ดึกขนาดนี้ จะมานั่งรอผมทำไมผมโตแล้วนะ
วันหลังไม่ต้องนะแม่ รู้ไปถึงไหนผมก็อายไปถึงนั่น!”
เรางานยุ่ง ถึงขนาดนั่งกินข้าว กับพ่อแม่ได้ได้เลยหรือ?
หากของที่ซื้อมา ในราคาแพงนั้น เราเอาไปให้เจ้านาย เราจะกล้าพูดแบบนี้ไหม?
ความห่วงหาอาทร ที่พ่อแม่มีต่อลูก มันไม่เคยจางหายไปจากใจขอบคุณท่าน
เมื่อเห็นท่าน นั่งรอคุณกลับบ้าน เหมือนตอนขอบคุณเพื่อนๆ
ที่นั่งรอเวลาคุณไปงานเลี้ยงสาย คุณทำกับคนอื่นได้ แต่กับพ่อแม่คุณทำไม่ได้เลยหรือ?
ท่านบรมครูขงจื้อ จึงกล่าวไว้ว่า “ย ามท่านอยู่เลี้ยงดู ด้วยความเคารพ ย ามปรนนิบัติ ให้ความสุขสบาย
ย ามท่านป่วย ให้การดูแลเอาใจใส่ หากวันหนึ่งท่านจากไป
ให้ความอาลัยอย่างสุดซึ้ง ย ามบูชาเซ่นไหว้ให้ความสำรวม”
ได้โปรดระลึกว่า..วันหนึ่ง เราทุกคนก็ต้องแก่เพียงแต่พ่อแม่แก่ก่อนเรา
สิ่งที่เราควรมี ก็คือความเข้าใจ และปฏิบัติต่อท่านเหมือนที่เราอย ากได้
จากลูกหลานในอนาคต เราจึงมีความเพียรในการดูแล ไม่ปรักปรำพร่ำบ่น
ย ามท่านอยู่ดูแลเอาใจใส่ท่านเพิ่มอีกสักนิด เพราะเวลาของเรานับกันเป็นปี
แต่เวลาของท่านอาจนับเป็นวันแล้วก็ได้..
ขอบคุณ นุสนธิ์บุคส์
