เรื่องเขียนได้ดีมาก คนสมัยนี้ต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน ก็เชื่อใจไว้ใจไม่ได้จริงๆ

เขียนได้ดีมาก “คนต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน”ก็เชื่อใจไม่ได้จริงๆ…

มาฟังเรื่องเล่าสะท้อนใจหมาๆ คนๆกันจริงไหม? ตามอ่า นดู…

ในซอยบ้านจะมีหมาตัวนึง มันคงไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่?

ทุกครั้งที่ผมเดินผ่านหน้าบ้านมัน มันจะเห่ากระโจนใส่ประตูเหล็กอย่างบ้าคลั่ง

ราวกับว่าผมเคยไปทำอะไรให้มัน เวลาผมไปซื้อของหน้าปากซอย

ผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่า…“ไม่กล้าไปกลัวหมา”พ่อบอกผมว่า… “ไม่ต้องกลัวหรอก

หมาที่ดุที่สุด ให้ลูกชิ้นมันทุกวันๆ ซักวันมันก็จะเชื่องเอง” นับแต่วันนั้น…

ผมเจียดเงิ น 5 บาทซื้อลูกชิ้น 1 ไม้ ผมกินสองลูก แบ่งหมา 2 ลูกทุกวัน

แรกๆมันแทบจะกระโดดกัดมือ ผมให้ได้ถ้า ไม่มีประตูเหล็ก

ผมคงมือขๅดไปแล้ว วันเวลาผ่านไปไม่นาน มันไม่เห่าผมอีกเลย

กระดิกหางรอผมทุกเย็น วันหนึ่ง…เจ้าของบ้านปิดประตูไม่สนิท

มันวิ่งกระดิกหางมาหาผม หยอกเล่นกับผม สนุกสนาน

ตั้งแต่วันนั้นเราเป็นเพื่อนกัน และวิ่งเล่นกันมาโดยตลอด

โตมาผมจึงนึกถึงคำพ่อสอน.. หมาที่ว่าดุๆเราหยิบยื่นไมตรี

ให้มอบความเป็นมิตรให้ “ดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อง”

แต่กับคนต่อให้เราดีแค่ไหน จริงใจแค่ไหน เลี้ยงอาหารดีแค่ไหน

ก็ยังหักหลังเราได้ ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ซื้อใจหมาได้ตลอดชีวิต

กับคนต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน ก็เชื่อใจไม่ได้จริงๆ

“หมาที่ว่าดุยังไม่น่ากลัวเท่าใจคน”