ต้นไม้แก่ขอฝนจากเมฆก้อนน้อย เจ้าเมฆน้อย ตอบเพียงว่า น้ำฝนมีอยู่น้อย เกรงว่า
มันจะไม่พอให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ วันต่อมาเมฆก้อนน้อย ก็ยังคงบอกเช่นเดิม
มันน้อยไป ฉันยังไม่พร้อมที่จะให้เมฆก้อนน้อย จึงออกเดินทาง และพย าย ามสะสม
ฝนเพื่อให้มันมากพอ ที่จะทำให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ เมื่อได้ปริมาณมากพอแล้ว
เมฆน้อยจึงกลับมา แต่สิ่งที่พบข้างหน้า มีเพียงซากต้นไม้ที่ยังเหลืออยู่
เมฆน้อยได้แต่ร้องไห้แล้วถามว่าทำไม..ความพย าย ามของฉัน
ไม่มีค่าเลยเหรอ? ชายหนุ่มที่นั่งใต้ต้นไม้จึง ได้แหงนหน้ามองแล้ว
บอกเมฆน้อยไปว่า การที่เราจะให้อะไรแก่ใครสักคน ที่เรารัก
มันไม่ต้องรอให้มากพอ หรือรอความพร้อมอะไรหรอก ให้เท่าที่มี
ก็ทำให้คนรับชื่นใจแล้ว ความพย าย ามเป็นสิ่งที่ดี แต่มันก็มีเวลา
เป็นเงื่อนไขอย่าไปรอ ให้รวยอย่าไปรอให้พร้อม
ถึงจะลงมือทำอะไรให้คนที่เรารัก เพราะคนที่เรารัก
อาจไม่มีเวลามากพอที่จะรอเราก่อน ต้นไม้แก่จะจากไป
เขาฝากบอกเธอว่า“เขารักเธอมากนะ” เมฆน้อยได้แต่หลั่งน้ำตา
ออกมาเป็นเม็ดฝนอย่างไม่ขาดสาย ให้กับต้นไม้ที่ไม่มีวันแตกใบให้ได้เห็นอีก.. ตลอดกาล
จงทำ..ในสิ่งที่อย ากทำ ทุกวันนี้เรามีตึกสูงขึ้น แต่ความอดกลั้นน้อยลง
เรามีรายได้สูงขึ้น แต่ศีลธรรมกลับตกต่ำลง เรามีบ้านใหญ่ขึ้น
แต่ครอบครัวเรากลับเล็กลง เรามีช่องทางสื่อสารมากขึ้น
แต่ความเข้าใจกลับลดลงเรามีย าใหม่ๆ มีอาหารดีๆมากขึ้น
แต่สุขภาพกลับแย่ลง เราเดินทางได้ไกลขึ้น แต่กลับเดินไปทักทาย
เพื่อนบ้านน้อยลง ดังนั้นจากนี้ไป ขอให้พวกเรา
อย่าเก็บของดีๆ ไว้โดยอ้างว่า เพื่อใช้ในโอกาสพิเศษ
เพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิตอยู่ คือโอกาสพิเศษที่สุด แล้วจงแสวงหา
ความสงบสุขนั่งตรงระเบียงบ้าน เพื่อชื่นชมกับการมีชีวิตอยู่
โดยไม่ใส่ใจกับเรื่องวุ่นวายต่างๆ จงใช้เวลากับครอบครัวเพื่อนฝูง
คนรักให้มากขึ้นกินอาหารให้อร่อยไปเที่ยวให้เต็มอิ่ม
เพราะชีวิตคือห่วงโซ่ของนาทีแห่งความสุข ไม่ใช่เพียงแค่การอยู่รอดไปวันๆ
เอาแก้วใบสวยที่มี ออกมาใช้เอาน้ำหอมดีๆ ที่มีอยู่มาฉีดเอาเครื่องประดับสวยๆ
ที่เก็บไว้มาใส่เอาคำพูดที่ว่า“สักวันหนึ่ง”ออกไปจากพจนานุกรม บอกคนที่เรารักทุกคนว่า
เรารักพวกเขาแค่ไหนอะไรที่จะทำ ให้เรามีความสุขมากขึ้น จงลงมือทำตั้งแต่วันนี้
อย่าผัดวันประกันพรุ่งทุกวันทุกชั่ วโมงทุกนาทีล้วนมีความหมาย
เราไม่อาจรู้เลยว่ามันจะสิ้นสุดลงเมื่อใด
ขอบคุณkapook999
