เป็นบทความ ที่ให้แง่คิด การใช้ชีวิตอยู่บนความพอเพียง
รู้จักประมาณตน ทำให้เรา ไม่ต้องกู้หนี้ยืมสิน
คนจน แค่ขยันหา ก็รวยได้ บางคนรวยแล้ว
ลืมตัวไม่รู้ว่า พื้นฐานตัวเอง เคยเป็นแบบไหน
ดูถูกคนอื่น อย่าลืมนะ ว่ารวยได้ ก็ต้องจนได้
เหมือนกัน ไม่มีใครโชคดีตลอดไป วันนี้ขอแ ชร์โพสต์
เตือนสติ รวยแล้วอย่าทะนง และลืมตัว ชีวิตมีขึ้นมีลง
อย่าดูถูกใคร บทเรียนชีวิตจาก เรื่องจริง ที่เตือนใจเราว่า
“รวยแล้วอย่าทะนง และลืมตัว..ลำบากตอนแก่ น่าอนาถใจที่สุด”
มีอดีตเจ้าของที่ดิน มากกว่า 500 ไร่ ท่านหนึ่งเล่าให้ฟังว่า..
เมื่อก่อนผมมี ที่ดิน 500 ไร่ รวมๆกัน ทุกเขตของกรุงเทพ
และเมืองใหญ่ๆ ทั่วประเทศตอนนั้น เมื่อ 30 ปี ที่แล้ว
ผมพกเงิ น ในกระเป๋า กินเห ล้าครั้งละแสน
ทำมาค้าข าย ไม้ได้เงิ นดีจริงๆ ลูกๆผม
ส่งเรียนเมืองนอกหมด ไม่ต้องทำงาน
เรียนอย่างเดียว เมียผมชอบเล่น หุ้นๆก็ขึ้นเอาๆ
เรามีเงิ นสด หลายร้อยล้าน มีญาติผมคนหนึ่ง
เดือดร้อนมา ยืมเงิ น ผมๆด่าเขาซะ ไม่มีชิ้นดี
แต่ก็ให้เ งินไปนะ แสนนึงแล้วบอกเขาว่า
ไม่ต้องมาหากูอีกนะ กูให้ทานเขารับเ งิน
พร้อมน้ำตา “ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่า เขาจะรู้สึกยังไง”
ปีต้มยำกุ้ง ผมไม่สะดุ้ง แต่ปีน้ำท่วมน้ำพัด ทุกอย่างไป
จากชีวิตผมจริงๆ เมื่อผมคิดการใหญ่ ตั้งโรงงานอะไหล่
ที่อยุธย า ไม่ได้ทำไม้แล้ว รถผม 19 คันบ้านอีก 5 หลัง
ที่ดินทั้งหมดและเงิ นสดที่เคยมี แฟนผมเล่นหุ้น เจ๊งไปสี่ร้อยกว่าล้าน
ลูกๆทำธุรกิจก็หมดตัว ขาดทุนย่อยยับ ภายใน 2 ปี สิ่งที่ผมมี
มันหายไป เหลือไว้เพียงหนี้สินสองร้อยกว่าล้าน
ปัจจุบันผมคือคนหมดตัว เช่า ห้องแถวอยู่
พอได้ข ายก๋วยเตี๋ยว ประทังชีวิตรอดไปวันๆ
เมียผมก็ไม่มีกระจิตกระใจ ทำอะไร ลูกๆผมไม่เคยเห็น
หน้าตอนนี้ ผมอายุ 76 ผมต้องยกหม้อก๋วยเตี๋ยวล้างจาน
ทุกวันนี้ ผมปลงได้แล้วนะ ผมมาลำบากตอนแก่
เงิ นค่าเช่าห้องนี้ ผมไปยืมกับคนที่ผมเคยด่าเขาแล้ว
ให้เขาไปแสนนึง ลูกเขา ยื่นเ งินให้ผม แสนห้า
แล้วบอกผมว่า..“พ่อผมบากหน้าไปยืมเงิ นคุณลุง
เพราะตอนนั้น ผมเข้าโรงพย าบาล ผ่าตัดสมอง
พ่อนั่งร้องไห้ คุณลุงด่าแล้วโยนเงิ นให้เหมือนหมา
ลุงบอกว่า จะตืพ่อ พ่อก็ยอมเพราะชีวิตลูกมีค่ามากกว่า
สิ่งใดต่อให้ร่างกาย และจิตใจพ่อก็ยอม
ถ้ามีเ งินจะให้คืนคุณลุง แสนนี้ผมคืน ห้าหมื่นคือด อกเบี้ย
เราไม่มีหนี้บุญคุณกัน แต่ถ้าคุณลุงลำบาก
คุณลุงมายืมกับผมๆจะให้กู้ ผมจะไม่ด่าคุณลุง
เหมือนที่คุณลุงด่าพ่อผม จริงๆถ้าไม่มีเงิ นคุณลุง
ผมคงจากไปแล้ว แต่ถ้าพ่อผมไม่อดทน เพื่อแลกชีวิตผม
ผมก็จากไป ผมทำตามที่พ่อบอกแล้ว
ลูกพ่อดูแลพ่อ ส่วนลูกคุณลุง ผมไม่รู้ก รรมของใครของมัน”
ผมเดินร้องไห้มาถึงบ้าน เอาเ งินจ่ายค่าเช่าห้องแถวลงทุน
มีเ งินเก็บไว้ 30,000 บาท และผมเข้าใจความรู้สึกของคำว่า
“กร รมนั้นตามสนอง” หลานไม่ได้ด่าผม แต่หลานพูดความจริง
เพียงแต่ผมรับความจริงไม่ได้ แต่ตอนนี้ผมมีความสุขดีนะ..
คนอ่ านจบได้กำไร คนขิ้เกียจอ่า นก็คงพลาดโอกาสกำลังใจจากคุณตาที่ให้มา
“ไม่มีคำว่าอด สำหรับคนขยัน ไม่มีการปลง ถ้าไม่เคยสูงสุดแล้วมาต่ำสุด”
เรื่องนี้สอนใจ ได้ดีเหลือเกิน ถือว่าเป็นการสอนใจ
สำหรับใครหลายๆคน ที่ทะนงตน และลืมตัว
ใช้เพื่อเตือนใจตัวเองนะครับ..
ขอบคุณ : meokayna
