สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้เรามีบทความเรื่องสั้น ให้ข้อคิ ดที่อย ากให้เราในฐานะลูกๆของพ่อและแม่
ได้อ่า นกัน อ่า นจบแล้ว คงเป็นประโยชน์ต่อทุกๆคนแน่นอนค่ะ
เรื่องสั้น“แม่ที่ขอแต่เ งิน”
มีชายหนุ่มคนหนึ่ง..เขาก็เป็นเศรษฐี ด้วยลำแข้งของตัวเขาเอง เมื่อไม่กี่ปีก่อน
มารดาของเขาสิ้นบุญที่บ้านนอก เขาก็ได้ไปร่วมงาน ทั้งๆที่เขาไม่ชอบแม่เลย
เพราะแม่ของเขานั้น เอาแต่ขอเงิ นอย่างเดียว เดือนไหนเขาไม่ได้ส่งเงิ นเข้าบ้าน
แม่เขาก็จะโทรมา แล้วก็พูดเสียงดังแต่ว่า เขาพูดว่าเป็นแม่ที่ไม่เอาไหนจริงๆ
ยิ่งรวยมากเท่าไหร่ แม่เขาก็ยิ่งขอเงิ นมากขึ้นเท่านั้น แต่เมื่อกลับถึงบ้าน
เขาก็ยังอดร้องไห้โฮไม่ได้ เพราะเขา ยังตะขิตตะขวงใจ ที่ต้องไปทำงานไกลๆ
ไม่ได้อยู่ดูแลคุณแม่ แม้จะเป็นแม่ที่“เอาแต่เ งิน ” เขาก็ยังอด รู้สึกติดค้าง
คุณแม่ไม่ได้ หลังงานศ พก่อนที่เขาจะกลับ พี่ใหญ่ของเขาได้ยื่นซองเล็กๆ ซองหนึ่งให้เขา
บอกว่าคุณแม่สั่งนักสั่งหนาว่า ต้องมอบให้เขา เขาเปิดซองออกอย่างระมัดระวัง
ในนั้นมีสมุดเงิ นฝากธนาคาร เล่มหนึ่งและจดหมายฉบับหนึ่ง สมุดเ งินฝาก
เป็นชื่อของเขามีเ งินฝากเป็นหลายสิบล้านเยน
ในจดหมายเขียนว่า
“ลูกชายในบรรดาลูกๆของแม่ คนที่ทำให้แม่กังวลมากที่สุด คือลูก ตั้งแต่เล็ก .
ลูกไม่ขยันเรียนหนังสือ สุรุ่ยสุร่าย แถมใจกว้างกับเพื่อนฝูง พอลูกจะขอมา
สู้ในเมืองหลวงแม่ก็กังวลเพียงว่า ลูกจะตกระกำเป็นไอ้จรจัด ดังนั้นแม่จึงบังคับ
ให้ลูกส่งเงิ นกลับ มาให้แม่ทุกเดือน เพื่อจะได้กระตุ้นให้ลูกไปหาเ งินให้มากขึ้น
ในขณะเดียวกันก็ เป็นการช่วยลูกเก็บเงิ นอีกทางหนึ่ง เงิ นที่ลูกให้แม่ แม่ไม่ได้ใช้
แม้แต่แดงเดียว พี่ชายของลูกดูแลแม่ดีอยู่แล้ว ตอนนี้ลูกเอาไปใช้ให้คุ้มเถิด”
พออ่ านจบเขาทรุดลงบนพื้น ทรุดอยู่เช่นนั้น เป็นนานๆๆๆถ้ายังมีพ่อแม่อยู่
ก็แค่ทำหน้าที่ลูกให้ดีที่สุด อย่าทำอะไรที่จะรู้สึกเสียใจภายหลังก็พอ?
ขอขอบคุณ : ธรรมนูญสุขสำราญ
