เช้าวันหนึ่ง ภรรย าบอกกับสามีว่า “วันนี้ฉันจะกลับบ้านไปเยื่ยมแม่
คุณจะขับรถไปส่งฉันหน่อยได้ไหม ฝนตกหนักแบบนี้
ไปรถโดยสารไม่สะดวกเลย” สามีซึ่งหน้าตาบูดบึ้งมาตั้งแต่เช้า
ไม่ตอบภรรย า แต่กลับกระชากเสียงถามกลับไปว่า
“เมื่อวานเธอซื้อเสื้อใหม่ มาใช่ไหม เธอรับปากฉันแล้วนะ
ว่าจะไม่ใช่เ งินฟุ่มเฟือยเรายังต้อง ผ่อนบ้านผ่อนรถ ส่งลูกเรียนค่าใช้จ่ายเยอะแยะ
ทำไมไม่ช่วยกันประหยัด” ภรรย าพูดออกมาเสียงเบาๆอย่างคนรู้สึกผิดว่า
“ที่แท้คุณโกรธเรื่องนี้นี่เอง” ภรรย าก้มหน้าจัดเสื้อผ้าเงียบๆ
แล้วบอกสามีว่า“วันนี้ มีรถโดยสารเข้าเมืองแค่เที่ยวเดียว
ฉันคงต้องรีบไปแล้วหละคุณไม่ต้องไปส่งก็ได้”
แล้วเธอก็ออกบ้านไป โดยสามีไม่สนใจเลย เพราะยังโกรธอยู่มาก
ประมาณครึ่งชั่ วโมงผ่านไป สามีได้ยินเสียงเอะอะบนถนน
จึงออกไปดูแล้วจึงได้ยินผู้คนตะโกนกันว่า ฝนที่ตกหนักเซาะตลิ่ง
จนสะพานเข้าเมืองได้ขาดลง มีรถเมล์คันหนึ่งตกลงไปในน้ำด้วย
สามีได้ยินดังนั้น ตกใจมากกระโดดออกจากบ้านไปทันที
เมื่อไปถึงแม่น้ำ รถเมล์ที่ถูกเก็บกู้จากน้ำ เหลือเพียงซากเหล็ก
สัมภาระกระเป๋าต่างๆ ของผู้โดยสารกระจัดกระจาย
มีการหามร่างของผู้เสี ยชีวิ ตคนแล้วคนเล่า ขึ้นมาจากแม่น้ำ..
ชายหนุ่มเฝ้ามองหาภรรย าก็ไม่พบ ก็เสียใจเจียนสิ้นสติ
เฝ้าถามหน่วยกู้ภัยที่ทำงานอยู่ว่า “เห็นภรรย าผมบ้างไหมๆๆๆ
เธอใส่เสื้อสีแดงกางเกงสีดำ”ทุกคนส่ายหน้า บอกว่าไม่เห็น
เวลาผ่านไปจนเกือบเย็น กู้ภัยหยุดการทำงานเพราะไม่มี
ผู้เสี ยชี วิตที่หาพบแล้ว จึงบอกชายหนุ่มว่า
“หักห้ามใจเถอะนะภรรย าคุณ คงโดนน้ำพัดไปไกลแล้ว”
ชายหนุ่มเดินกลับบ้านเหมือนคนไม่มีวิญญาณ ร้องไห้ไปคร่ำครวญไปตลอดทาง
ในใจของเขาเฝ้าแต่คร่ำครวญว่า “ทำไมๆๆๆเราไม่ขับรถไปส่งเธอนะ
เราไปด่าเธอทำไม ว่าใช้เ งินฟุ่มเฟือย เสื้อตัวเดียวมันจะราคาเท่าไหร่กัน”
แต่เมื่อกลับถึงบ้าน คาดไม่ถึงว่าภรรย ากลับนั่งอยู่ที่ โต๊ะอาหาร
มีอาหารอยู่บนโต๊ะ ในมือเธอมีเสื้อกันหนาวเก่าตัวหนึ่ง
ซึ่งเธอกำลังเย็บซ่อมชายเสื้อที่รุ่ยอยู่ “คุณไปไหนมาคะ”
ภรรย ายังพูดไม่ทันจบสามี ก็ตรงเข้าไปกอดเธอจนแน่น
“คุณเป็นอะไรร้องไห้ทำไม วันนี้ฉันมัวเอาเสื้อไปคืนที่ร้าน
เสียเวลาอ้อนวอน ให้เขารับคืนไปมาก เลยไปขึ้นรถเมล์ไม่ทัน
อากาศจะหนาวแล้วฉันเลยรื้อเสื้อเก่ามาซ่อม ก็พอใส่ได้อีกหลายปีนะคะ
ฉันนี่แย่จริงๆของเก่าก็ยังมีไปซื้อ ของใหม่มาทำไม” .
เรื่องบางเรื่องเราโกรธจนลืมไปว่า มันไม่สำคัญเทียบเท่ากับ
“ความสุข”ของเราเลยนะ เรื่องบางเรื่องไม่สำคัญเท่ากับ“ความสุข”
ของคนที่เรารักเรา มีเวลาในโลกนี้จำกัด เวลาที่ใช้ร่วมกัน
ยิ่งจำกัดอะไรที่ไม่สำคัญมากพอ ก็อย่านำมาเป็นอารมณ์มากมายนักเลย
ขอขอบคุณ bangpunsara
