ชีวิตคนเราก็เหมือนกับการเดินทาง โดยสาร ด้วยรถไฟมีสถานีต่างๆมากมาย
มีการเปลี่ยนเส้นทาง มีผู้คนพลุกพล่าน แม้กระทั่งมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ทุกเวลา
เราขึ้นรถไฟขบวนนี้ ตอนถือกำเนิดพ่อและแม่ “คือคนที่ตีตั๋วให้เรา”
เราเชื่อว่า..ท่านจะเดินทางด้วยรถไฟขบวนนี้กับเราตลอดไป
แต่แล้วณสถานีใด สถานีหนึ่งท่านทั้งสอง ก็ต้องลงรถจากไป
ปล่อยให้เราเดินทางต่อตามลำพัง วันเวลาผ่านไป..มีผู้โดยสารคนอื่นๆ
ขึ้นรถมาเรื่อยๆ หลายคนเป็นคนที่เรารักและผูกพัน เป็นพี่เป็นน้อง
เป็นเพื่อนเป็นลูกเป็นหลานและเป็นที่รักของเรา หลายคนลงรถไปกลางทางทิ้งไว้
เพียงความทรงจำ ความอ้างว้าง และความคิดถึง หลายคนจากไป
อย่างที่เราไม่ทันได้สังเกตด้วยซ้ำ ว่าเขาลุกจากที่นั่ง
และลงรถไฟไปแล้ว การเดินทางโดยรถไฟขบวนนี้ จึงมีทั้งความรื่นรมย์
ความโศกเศร้าความมหัศจรรย์ ความสมหวังคำทักทาย คำอำลา
และคำอวยพรขอให้ทุกคน“โชคดี” การเดินทางที่ดีที่สุด คือการได้ช่วยเหลือ
ได้รักได้สร้างความสัมพันธ์อันดี กับเพื่อนผู้โดยสารทุกคน จงแน่ใจว่า
เราได้ให้สิ่งที่ดีที่สุด เพื่อให้การเดินทางของพวกเขา มีความราบรื่น
และสะดวกสบาย ความน่าพิศวงของการเดินทาง อันวิเศษนี้
คือตัวเราเอง ก็ไม่รู้ล่วงหน้า ว่าเราจะต้องลงจากรถไฟที่สถานีไหน..
ฉะนั้นเราต้องใช้ชีวิต ให้ยอดเยี่ยมที่สุด ปรับปรุงตัวเอง รู้จักลืม
รู้จักอภัย มอบสิ่งที่ดีที่สุดให้แก่คนรอบข้าง ที่เราต้องทำอย่างนี้
เพราะเมื่อถึงเวลาที่เราต้องลุก จากที่นั่งเพื่อลงจากรถไฟไป
เราจะได้ทิ้งความทรงจำที่สวยงามไว้ให้ผู้คนที่ต้องเดินทาง
โดยสาร“รถไฟสายชีวิต”ขบวนนี้ต่อไป ขอบคุณที่มาเป็นผู้โดยสารคนหนึ่ง
ในขบวนรถไฟสายชีวิต ขอบคุณที่มาติดตามอ่า นข้อคิดดีๆ
ขอให้ผู้ร่วมทางทุกท่าน พบพานแต่ความรื่นรมย์ ในการเดินทางบนรถไฟสายชีวิต
เรารู้สึกยินดี ที่ในช่วงเวลาหนึ่ง ณ สถานีใดสถานีหนึ่ง เรามีโอกาส
ได้เดินทางร่วมกันขอบคุณนะ
ขอบคุณที่มาจาก Thankyou,Chonburi
