คนสมัยนี้ต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน ก็เชื่อใจไว้ใจไม่ได้จริงๆ

เขียนได้ดีมาก “คนต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน”ก็เชื่อใจไม่ได้จริงๆ… มาฟังเรื่องเล่าสะท้อนใจหมาๆคนๆกันจริงไหม?ตามอ่า นดู…*-

ในซอยบ้านจะมีหมาตัวนึง มันคงไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่? ทุกครั้งที่ผมเดินผ่านหน้าบ้าน มันมันจะเห่ากระโจน

ใส่ประตูเหล็กอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่าผมเคยไปทำอะไรให้มัน เวลาผมไปซื้อของหน้าปากซอย

ผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่า…“ไม่กล้าไปกลัวหมา”พ่อบอกผมว่า… “ไม่ต้องกลัวหรอก หมาที่ดุที่สุด

ให้ลูกชิ้นมันทุกวันๆซักวันมันก็จะเชื่องเอง”นับแต่วันนั้น…ผมเจียดเงิ น 5 บาท ซื้อลูกชิ้น 1 ไม้

ผมกินสองลูกแบ่งหมา 2 ลูก ทุกวัน แรกๆมันแทบจะกระโดดกัดมือผมให้ได้ ถ้าไม่มีประตูเหล็ก

ผมคงมือขๅดไปแล้ว วันเวลาผ่านไปไม่นาน มันไม่เห่าผมอีกเลย กระดิกหางรอผมทุกเย็น

วันหนึ่ง…เจ้าของบ้านปิดประตู ไม่สนิทมันวิ่งกระดิกหางมาหาผม หยอกเล่นกับผม สนุกสนาน

ตั้งแต่วันนั้นเราเป็นเพื่อนกัน และวิ่งเล่นกันมาโดยตลอด โตมาผมจึงนึกถึงคำพ่อสอน..

หมาที่ว่าดุๆ เราหยิบยื่นไมตรีให้มอบความเป็นมิตรให้ “ดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อง”

แต่กับคนต่อให้เราดีแค่ไหน จริงใจแค่ไหนเลี้ยงอาหารดีแค่ไหน ก็ยังหักหลังเราได้

ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ ซื้อใจหมาได้ตลอดชีวิต กับคนต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน

ก็เชื่อใจไม่ได้จริงๆ“หมาที่ว่าดุยังไม่น่ากลัวเท่าใจคน”